Το τριήμερο αυτό βρέθηκα για πρώτη φορά στη Σαντορίνη. Έχοντας βρεθεί στα περισσότερα κυκλαδίτικα νησιά, το νησί με το ηφαίστειο με εντυπωσίασε για την άγρια ομορφιά του, τη μοναδικότητά του, αλλά και τους φιλόξενους ανθρώπους του. Και για άλλη μια φορά μου έρχεται στο μυαλό ότι τα κατορθώματα του ανθρώπου δεν είναι τίποτα συγκριτικά με όσα μπορεί η Φύση. Γι’ αυτό, χωρίς πολλά λόγια, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να δείτε τι εννοώ.

Η υπέροχη πρωινή θέα της καλντέρας από το μπαλκόνι μας, στο Ημεροβίγλι.
Η γλυκιά κ. Αντωνία από το Veranda View, όπου και διαμέναμε, μας κέρδισε πριν ακόμα φτάσουμε στο νησί, από το τηλέφωνο. Συστήνω τα studios της ανεπιφύλακτα!

Το ηφαίστειο: η καταστροφή του νησιού έφερε τη γέννηση νέας γης. Ο κύκλος της ζωής, σωστά?

Μαύρη άμμος. Οι παραλίες είναι άγριες και μαύρες. Must-visit η κόκκινη παραλία και η λευκή. Η κόκκινη παραλία, ειδικά, θυμίζει σκηνικό από τον πλανήτη Άρη!

Βόλτα στα στενά των Φυρών και της Οίας. Λατρεμένα μαγαζάκια με ευφάνταστες βιτρίνες παντού.

Ελληνικός καφές στον Πύργο, φάβα και ντοματίνια ντόπια, μπύρες από τη Ζυθοποιεία Σαντορίνης.

Η Οία, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι σε όλους!