Κάθε επίσκεψη σε τέτοιους χώρους τέχνης είναι μια εκπληκτική εμπειρία!
Γεμάτη με συναισθήματα θαυμασμού και ενθουσιασμού στεκόμουν μπροστά απο κάθε ένα διαφορετικό έργο τέχνης προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια! Με λαχτάρα αναγνώρισα το πρόσωπο του Χριστού του Θεοτοκόπουλου, τις μορφές του Γιάννη Γαΐτη, τα πολύπλοκα μοτίβα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, τις αφαιρετικές σιλουέτες του Μόραλη. Σε άλλες αίθουσες ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έργα από την πρώιμη περίοδο του Picasso, με τον πίνακα του Monet «Καθεδρικός ναός της Ρουέν» σε ροζ απόχρωση, με τις αυτοπροσωπογραφίες του Clemente, τα έντονα χρωματιστά στενσιλ του Matisse, τα μικρά αριστουργήματα του de Chirico και του Pollock. Νιώθω την ιστορία της τέχνης να με περιβάλλει, μια πλούσια καλλιτεχνική συλλογή απο σύγχρονους έλληνες και ξένους ζωγράφους.
Γνωρίζοντας οτι πολλοί Έλληνες δεν θα είχαν την ευκαιρία να δουν απο κοντά τέτοια έργα, δύο σημαντικοί και αξιέπαινοι άνθρωποι του τόπου μας, εραστές του πολιτισμού, ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή, κατάφεραν μέσα απο την υπομονή και την προσωπική αφοσίωση προς την τέχνη να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, να προσφέρουν σε όλους τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με μεγάλους ζωγράφους! Η αγάπη για την τέχνη αυτών των δύο ανθρώπων είναι παρούσα σε όλο το χώρο του μουσείου, στις αίθουσες με τη μόνιμη συλλογή του νέου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο κατάφερε μετά απο χρόνια να βρει μια θέση στο κέντρο της Αθήνας, στη γειτονιά του Παγκρατίου. Το διατηρητέο μεσοπολεμικό τριώροφο και ένα επιβλητικό, σύχρονο επιπλέον κτίριο στην Πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα, με 11 συνολικά ορόφους (υπέργειους και υπόγειους) είναι αφιερωμένο στην ελληνική αλλά και στη διεθνή τέχνη (ευρωπαϊκή κυρίως) από το 1870 έως το 1945 και μεταπολεμικά. Μια μέρα δε φτάνει να θαυμάσει κανείς τη συλλογή απο περίπου 180 έργα και αντικείμενα των πιο αντιπροσωπευτικών εκπροσώπων κυρίως του κλασσικού ευρωπαϊκού μοντερνισμού!
Σημαντικά έργα ελλήνων ζωγράφων συγκεντρώνονται στον 3ο και 4ο όροφο του μουσείου όπως είναι οι Θεοτοκόπουλος, Μπουζιάνης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Παρθένης, Φασιανός, Τέτσης, Γαΐτης, Μυταράς, Ζογγολόπουλος, μεταξύ άλλων και πιο σύγχρονους Τσόκλης, Σάμιος, Ρόρρης, Σόρογκας, Τόμπρος.
Κώστας Τσόκλης (Δέντρο, 1989)
Δημοσθένης Κοκκινίδης (Διαδήλωση, 1980)
Δημήτρης Μυταράς (Ο καθρέφτης, 1990)
Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας (Στέγες του Παρισιού, 1952)
Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας (Μπαλκόνι με οριζόντιες κολόνες, 1954)
Η ζωντάνια της φύσης εκφράζεται υπέροχα με τα ζωηρά χρώματα και τη λεπτομέρεια του λαδιού στον καμβά απο τους σύγχρονους Μιχάλη Μαδένη (Πεδίον του Άρεως VIII, 2017) και Μαρία Φιλοπούλου (Βάθρα, 2009).
Μιχάλης Μαδένης (Πεδίον του Άρεως VIII, 2017)
Μαρία Φιλοπούλου (Βάθρα, 2009)
Αλέκος Φασιανός (Μια θαυμάσια μέρα, 1992)
Τζον Χριστοφόρου (Οι ερωτευμένοι, 1991)
Γιάννης Γαΐτης (Αποκαθήλωση, 1984)
Το ερωτικό στοιχείο ενυπάρχει σε πολλά απο το έργα του Γιάννη Μόραλη, όπως και στα δύο γεωμετρικά και αφαιρετικά «Ερωτικά» (1977) που εκτίθενται στο μουσείο.
Μεγάλοι διεθνείς ζωγράφοι όπως οι Degas, Monet, Cézanne, Picasso, Van Gogh, Gauguin, Giacometti, Modigliani, Pollock, Chagall, Bonnard, Rodin, Miro, Lichtenstein και Braque μας προκαλούν να ζήσουμε πολυδιάστατες εμπειρίες και να προσποιηθούμε εναν επαναστατικό, καλλιτεχνικό «διάλογο» με τον καθένα χωριστά. Ο Picasso μας συστήνει τη «Γυμνή γυναίκα με σηκωμένα χέρια» (1907) και οι Cézanne και Van Gogh αυθόρμητα αποτυπώνουν τη φύση με τα έργα τους «Η εξοχή του Auvers-sur-Oise» (1881-1882) και «Το Αλυσκάν» (1888) και «Η συγκομιδή της ελιάς» (1889) αντίστοιχα.
Vincent Van Gogh (Το Αλυσκάν, 1888)
Paul Cézanne (Η εξοχή του Auvers-sur-Oise, 1881-1882)
Henri Matisse (O εφιάλτης του λευκού ελέφαντα και ο καουμπόι, 1947)
Roy Lichtenstein (Ανατολή, 1965)
Την πλούσια συλλογή συμπληρώνουν αρκετά αντικείμενα τέχνης και γαλλικά έπιπλα και κινεζικά διακοσμητικά των ιδρυτών του μουσείου, που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Απο τα πιο γνωστά αντικείμενα του μουσείου είναι η μπρούτζινη μπαλαρίνα του Degas, η «Μικρή χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών»!
tsoupress 